Hiçbir yere gitmiyordu aslında.
valizini toplamış, bekliyordu.
bir çağrı, bir ses, bir nefes belki…
niyeti vardı da gitmeye, yeri yoktu.
hani ufacık bir esinti olsa, kaptıracaktı kendini;
ya da ufak bir akıntıya…
elleri bavulun sapında, aklı kendinde değil…
yüreği çoktan firar olmazlara… öylece kalakaldı.
sürgünlerin en büyüğü değil miydi kendinden uzağa düşmek?
daha uzak bir yer var mıydı?
mantıklı geldi.
mantıklıydı da!
kendini almadan hiçbir yere gidemezdi.
usulca oturdu yatağın ucuna.
birer birer boşalttı valizini
ve hepsini doldurdu çöp torbasına…
"anılar.." dedi…
"giydiklerimize bile siniyorlar sonuçta."
ö.c.g.
itü- sözlükten alintidir
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
de bakalim...